Hatfield's End - Stonehenge 4 (2000)

De tekst is een lofzang op deze CD waarin naast een enthousiast verhaal over de 11 nummers die de CD telt ook diverse associaties worden gelegd. De anonieme (!) auteur legt verbanden naar de jaren ’70 en de uit die tijd stammende groepen en muziekvormen. In deze sfeer zou Hatfield’s End werken. Dus wordt het tijd wat relikwieen uit die tijd voor de dag te halen en de sfeer in de luisterruimte eens goed aan te passen. Een goede verduistering, wierook en patchouli zorgen voor het begin. Een lekker ruim zittend India hemd en dito broek en uiteraard wat ‘natuurlijke geneugten’ en een fraaie chilum.
Voordat de CD geladen wordt eerst maar eens de installatie – buizen he goed laten opwarmen met de muziek waaraan gerefereerd wordt in het extra tekstboekje. Dus een stukje Tubular Bells, The Snow Goose en Meddle. De verleiding ontstaat om ook een stapje verder te gaan omdat de anonieme schrijver een link legt naar Klatuu. Daarvan staat niets in de kast, maar om nu de Beatles te gaan draaien? (Lang werd gedacht dat de mensen achter Klaatu de Beatles waren.) Dan maar Ash Ra Temple.
Hierna Stonehenge 4 in de speler, vanwege de waarschuwing dat er nogal wat bas in de opname zit – graflaag noemt de schrijver het het TacT Room Control System op een pleisterwerk-vriendelijke stand gezet en de versterker zo dat op de luisterplek 86dB terecht komt.
En dan, de eerste klanken, meerdere synths leggen een basis waartegen een andere syntheziser melodien houdt. Het wachten is op een opbouw van de spanning maar helaas blijft die uit. Wel telkens de linkerhand op ‘violen’ maar de melodielijn verschilt enkel in klank – panfluit, woodblock, gitaar ala Pink Floyd. Na 8 minuten komt het volgende nummer. Dat opent met veel ‘viool’ uit het keyboard en een drumcomputer. En vooral dat laatste slaat eigenlijk het hele nummer dood en de melodie neuzelt wat door zonder spanning.
De chilum maar even de chilum gelaten en wat meer licht gemaakt om het bijbehorende engelstalige boekje te lezen. De muziek is nu achtergrond muziek geworden. Dit boekwerkje levert niet veel meer informatie op dan dat de titel van de CD wordt verklaard en waarschijnlijk de opnames in Hannover House in Zuid Engeland(?) zijn gemaakt en het geheel een productie is van Terrapin Music. Hatfield’s End heeft het concept verzonnen en geschreven plus de fotos verzorgt.
Het wordt tijd het Internet eens te raadplegen, dus de iBook op schoot genomen terwijl het derde nummer van de CD, een dance track, speelt. De favoriete zoekmachine, Google, komt hoopvol met een aantal resultaten. Maar helaas, enkel aankondigingen van de platenhandel en een verwijzing naar HiFi.nl waar de CD onderdeel was van een actie samen met NAD. Dus geen informatie over wie of wat Hatfield’s End is.
De vierde track van de CD speelt nu en is prima als begeleiding van het internetten. Op de website van Pias is ook niets te vinden over Hatfield’s End. De laatste hoop is de productie maatschappij Terrapin Music. Terrapin? Dus en verwijzing naar Pink Floyd? Immers, oprichter Sid Barrett van de Floyd, heeft het nummer Terrapin op zijn solo album ‘The Madcap Laughs’ gezet en is de naam van het fanclub blad van Barrett. Dus naar Terrapinmusic.com. Helaas ook hier geen geluk want de site is niet opengezet.
Blijft dus de muziek over. Onderhand speelt nummer 6 waarin een groot applaus overgaat in orgelklanken gevolgd door stevig ritme uit de drumdoos. Maar dan nummer 7, Midwinter Sunset, over de nu al iets te bekende synthesizer klanken speelt een echte (!) akoestische gitaar een stuk dat ‘Mason Williams speelt The Moody Blues’ zo kunnen heten. Eindelijk een interessante melodiestructuur van twee hoofdlijnen die tegen elkaar in lopen. Op repeat dus.
De volgende stukken op de CD zijn weer een beetje van hetzelfde met weinig spannends of het moet het klaterende water in ‘Sun and Moon’ zijn dat een sterke werking op de blaas teweeg brengt. Het laatste nummer is wel weer spannend met een duet tussen echte gitaar en keyboard wat overgaat in pijporgelklanken. Dan volgt een aantal knetterende onweerslagen alvorens het duet weer terugkomt. Ja gaat je met dit geweld afvragen hoe Walter/Wendy Carlos zou klinken als hij/zij deze opname apparatuur voor ‘Sonic Seasonings’ had kunnen gebruiken; dan was je echt nat geworden in de onweersbui.
Stonehenge is zeker niet onaardig maar maakt de belofte van de Nederlandse inlay niet echt waar. De inspiratie ligt overduidelijk bij de muziek uit 1972-1975 alleen de vonk uit die tijd is niet meegekomen. Muziekliefhebbers die de originele periode niet hebben meegemaakt worden misschien wel nieuwsgierig naar de bronnen van Hatfield’s End en willen dat mysterie wel ontrafelen. http://www.bing.com/translator

Track listing

01. "Enter The Ceremonial Tribal Meeting Place" - 8:16 
02. "Long Journey Home" - 7:54 
03. "The Arrival Of The Bluestones" - 6:49 
04. "Lost In The Sarsen Stone Circle" - 7:21 
05. "The Mystery Of Aubrey Holes" - 5:50 
06. "Show Of Hands A:The Slaughter Stone B: The Heel Stone" - 14:21 
07. "Midwinter Sunset" - 2:56 
08. "Voices Of The Druids" - 5:30 
09. "Midsummer Sunrise" - 4:20 
10. "Sun And Moon" - 5:48 
11. "Ruins Of Time" - 5:48 

Credits
Concept By, Written-By – Hatfield's End

Notes
Release date:  November 2000
Genre:  Electronic, Classical, Ambient
Length:  1:14:49
© 1982

Label - PIAS